Ήταν 1η Απριλίου

Εκείνη τη λαμπρή μέρα ζωντάνεψαν στο νησί εικόνες του ένδοξου παρελθόντος της Ελληνικής Ιστορίας. Εκείνη τη μέρα, στη πολύπαθη Κύπρο μας υψώθηκε το λάβαρο της λευτεριάς. Οι Έλληνες Κύπριοι όρθωσαν το ανάστημα τους και η θρυλική Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών ξεκίνησε ένα άνισο Αγώνα εναντίον της πανίσχυρης τότε βρετανικής αυτοκρατορίας.

Ο πρώτος ήχος που ακούστηκε εκείνη τη μέρα ήταν η κλαγγή από τις κομματιασμένες αλυσίδες. Πολεμικές ιαχές απλώθηκαν στο ελληνικό νησί και η πολεμική σάλπιγγα των Ελλήνων περήφανη ξανά έσκισε τον αιθέρα. Οι σκλάβοι έγιναν ξαφνικά λεύτεροι, οι έφηβοι έγιναν άντρες και κάθε παλικάρι έτρεξε ανιδιοτελώς να ποτίσει το δένδρο της λευτεριάς που φύτρωσε τότε, όταν οι πρώτοι Έλληνες πάτησαν το πόδι τους στην εσχατιά του Ελληνισμού.

Εκείνη τη μέρα ζωντάνεψαν στην Κύπρο Θερμοπύλες. Την 1η του Απρίλη 1955 οι Κύπριοι διεκδίκησαν το βιολογικό εθνικό τους πόθο, έχοντας ως όπλο την προαιώνια ελληνική πολεμική αρετή και φάρο τους αθάνατους προγόνους τους, Αυτούς που πολέμησαν στο Μαραθώνα, στη Σαλαμίνα και που φύλαξαν τις Θερμοπύλες το 480 π.Χ. μέχρι θανάτου . Εκείνους που υπερασπίστηκαν γενναία την Πόλη. Τους ίδιους που έκαμαν την Ελληνική Επανάσταση το 1821 και θυσιάστηκαν στα πεδία των μαχών. Αυτούς που βροντοφώναξαν το 1940 χρόνια πριν ένα ηχηρό «ΟΧΙ» στον κατακτητή και πολεμούσαν ακρωτηριασμένοι στα παγωμένα βουνά της Πίνδου. Ο Ονήσιλος, ο Ευαγόρας, ο Διονύσιος Καρδιανός, ο Κινύρας και άλλοι, γνωστοί ή αφανείς. Οι ιερές αυτές μορφές της Ιστορίας έδειξαν το δρόμο στα νεαρά παλικαριά της Κύπρου. Φώτισαν την Ελληνική Ψυχή τους και έδειξαν το δρόμο για τη λευτεριά.

Ο ακρίτας του ελληνικού νότου μπορεί να υπερηφανεύεται, όσο ποτέ άλλοτε. Η ΕΟΚΑ έγραψε τις πιο χρυσές σελίδες της κυπριακής ιστορίας. Η 1η Απριλίου αποτελεί μέρα εθνικής υπερηφάνειας αλλά ταυτόχρονα και προβληματισμού. Περηφάνιας γιατί μια χούφτα νέοι κατάφεραν να ντροπιάσουν μια ολόκληρη αυτοκρατορία και να φανούν με τις εκούσιες θυσίες τους αντάξιοι των τρανών προγόνων τους. Τη μέρα αυτή όμως, όπως έχω ήδη αναφέρει πιο πάνω χρειάζεται να προβληματιστούμε. Ας δούμε τον Αγώνα του ’55-59 και ας αναλογιστούμε την κατάντια στην οποία βρισκόμαστε 54 χρόνια μετά...

ΖΗΤΩ Η 1η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1955

ΖΗΤΩ Η Ε.Ο.Κ.Α

ΖΗΤΩ Ο ΑΡΧΗΓΟΣ ΔΙΓΕΝΗΣ

ΖΗΤΩ Η ΕΝΩΣΗ

"Ανένταχτοι Πατριώτες":Κατασκήνωσαν έξω από την οικία του Παύλου Μελά

Χαιρετίζουμε την αγωνιστική κίνηση των Ανένταχτων Πατριωτών, οι οποίοι κατασκήνωσαν προ ημερών έξω από την οικία του Ήρωα του Μακεδονικού Αγώνα, Παύλου Μελα, διαμαρτυρόμενοι για την κατάσταση στην οικία του Ήρωα και την αδιαφορία των αρμοδίων σωμάτων.

Η ανακοίωση της 28ης Μαρτίου:

"Συμπατριώτες και Συμπαριώτισες,

Σαββάτο μεσημέρι, 28 Μαρτίου και ώρα 14:00 κατασκηνώσαμε μπροστά από την οικεία του ήρωα – σύμβολο του Μακεδονικού Αγώνα, που σαπίζει ντροπιαστικά για την Πατρίδα και την Ιστορία μας, συνέπεια της διαχρονικής αδιαφορίας κάθε αρμόδιας αρχής, αλλά προφανώς και των κληρονόμων του που αντέδρασαν με την εμφάνιση μας.

Σ’ αυτή την ντροπή και την άθλια εικόνα που παρουσιάζει το σπίτι του Ήρωα, κάποιος πρέπει να βάλει ένα τέλος. Κι αφού στέρεψε το φιλότιμο και περίσεψαν τα λόγια και η υπομονή, ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ...Από το σπίτι του Παύλου Μελά, στέλνουμε χαιρετίσματα σε κάθε εξουσία, κεντρική ή τοπική, που συνεχίζει λεπτό με το λεπτό,μέρα με την μέρα να μας προσβάλει ως ανθρώπους και ως Έλληνες και ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ την άμεση επανόρθωση στην αδικία την οποία επεφύλαξαν οι αρμόδιοι στον Ήρωα.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ την αποκατάσταση και την αξιοποίηση της κατοικίας του Παύλου Μελά στην Κηφισιά, ως ένα ελάχιστο δείγμα μεταμέλειας για το ΑΔΙΚΗΜΑ που τελείται
.ΚΑΛΟΥΜΕ όλους τους έντιμους Πατριώτες να σταθούν αλληλέγγυοι στην ενέργεια μας, να δυναμώσουν με κάθε τρόπο τον Αγώνα μας και να στηρίξουν με κάθε δύναμη, κάθε προσπάθεια αποτίναξης του ζυγού της λησμονιάς.
ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ"...

ΑΝΕΝΤΑΧΤΟΙ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ

Πρώτη Γραμμή: Eκδηλώσεις για την επέτειο της 1ης Απριλίου

Πρωτοστατεί το ΚΕΑ - ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ στις εκδηλώσεις σε όλη την ελεύθερη Κύπρο .

Στις 31 Μαρτίου , ώρα 20:15 στην αίθουσα διαλέξεων του Ιερού Ναού Αποστόλου Παύλου στην Πάφο θα γίνει ομιλία του Πανιερώτατου Μητροπολίτου Πάφου κ. Γεωργίου . Θα ακολουθήσει ομιλία του Αγωνιστού της Ε.Ο.Κ.Α. κ. Χρήστου Μιτσίδη.

Την 1η Απριλίου , στις 9:00 , στην Λεμεσό θα γίνει πορεία από την Εκκλησία του Αγίου Νικολάου , προς το κρησφύγετο του Αρχηγού της ΕΟΚΑ και κατάθεση στεφάνου.

Το απόγευμα της ίδιας ημέρας , στις 16:00 στην Λευκωσία ,στο στάδιο Ελευθερία θα διεξαχθεί μεγάλη εκδήλωση γιά την ΕΟΚΑ με την συμμετοχή των Συνδέσμων Αγωνιστών .

To μήνυμα της 25ης Μαρτίου

Στις 25 Μαρτίου του 1821 η σκλαβωμένη πατρίδα σήκωνε το τιμημένο λάβαρο του Αγώνα και διεκδικούσε Λευτεριά από τον Τούρκο δυνάστη.

Τότε υπήρχαν ήρωες. Υπήρχαν οι ανυπότακτοι. Αυτοί που προτίμησαν μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή. Αυτοί που δεν φοβήθηκαν από τα πανίσχυρα, αιμοβόρα τουρκικά φουσάτα, διότι μέσα τους είχαν πίστη στον Αγώνα τους. Και νίκησαν παρά την υπονόμευση του αγώνα από τους δόλιους Άγγλους, Φαναριώτες, κοτζαμπάσηδες και πολιτικάντηδες της εποχής.

Ωστόσο την Νίκη, την οποία κέρδισαν με τη θυσία τους οι Αγωνιστές του 1821, την καρπώθηκαν αυτοί οι οποίοι υπονόμευσαν τον Αγώνα. Αυτοί οι οποίοι φυλάκισαν τον Κολοκοτρώνη, αυτοί οι οποίοι δολοφόνησαν τον Ανδρούτσο και τον Καραϊσκάκη. Αυτοί οι οποίοι δολοφόνησαν τον Καποδίστρια και στη συνέχεια δημιούργησαν το ανθελληνικό κράτος των Αθηνών το οποίο συμπεριφέρθηκε ανάλογα και κατέληξε τους αγωνιστές επαίτες και πάμπτωχους να πεθαίνουν της πείνας. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση κατά την οποία, αυτό το κράτος, χορήγησε στον γνωστό για το ήθος του και την πολεμική του αρετή, τον «Τουρκοφάγο» Νικηταρά, θέση επαίτου για να ζητιανεύει μια φορά την εβδομάδα με αποτέλεσμα ακόμη και ο Γάλλος πρεσβευτής να εξοργισθεί και να στηλιτεύσει την αχαριστία.

Σήμερα ο ίδιος Τούρκος δυνάστης καταπατεί τα ιερά χώματα της μικρής μας πατρίδας και μέσω ενός σχεδίου, το οποίο απεργάζονται οι δόλιοι Άγγλοι, υπό τη συνεργία των χρήσιμων ηλιθίων, οι οποίοι ανέλαβαν να διαπραγματεύονται για λογαριασμό μας, αποβλέπει να κατακτήσει και την όση ελεύθερη πατρίδα μας απέμεινε.

Η Ιστορία λοιπόν διαγράφει αέναους κύκλους. Ο δυνάστης, παραμένει ο ίδιος. Την θέση των ξεπουλημένων Φαναριωτών ανέλαβαν οι κουλτουριάρηδες της εποχής, και οι καθηγητάδες οι υπέρμαχοι του μιαρού σχεδίου Ανάν, οι οποίοι συνεπικουρούνται και χρηματοδοτούνται από το … «αγαθοεργό» ίδρυμα Σόρος. Παραπλεύρως στη θέση των κοτζαμπάσηδων κινούνται σήμερα οι πλουτοκράτες οι οποίοι συνεδριάζουν με τους Τούρκους πλουτοκράτες για τη δημιουργία μιας νέας Κύπρου πλουτοπαραγωγικής. Σιγκαπούρη της Μεσογείου όπως την είπε άλλωστε και αυτός ο ανεκδιήγητος, τότε Πρόεδρος, ο οποίος κλαψουρίζει από συγκίνηση, όταν ακούει πόσο αγαπητός είναι στους Τούρκους. Τόση λοιπόν η Τουρκολαγνεία τους. Πως το είπε ο ποιητής; «…από τέτοιους ρουφιάνους μην περιμένεις να πολεμήσουν για τίποτα!!!» Πολιτικάντηδες! Μίζεροι και τρισάθλιοι, έτοιμοι να ξεπουλήσουν πατρίδα!

Από κάτω, ο λαός μοιάζει αμήχανος. Αυτός ο λαός ο οποίος άλλοτε τροφοδοτούσε το Έθνος με ήρωες και αγωνιστές που είναι; Φρόντισαν οι ξένοι να τον αποδομήσουν. Όπως το πρόσταξε ο Εβραίος Κίσσιγκερ: «κτυπήστε τη γλώσσα, τον πολιτισμό, τη θρησκεία τους». Η αγροτιά που μέχρι χθες τροφοδοτούσε όλους τους εθνικούς αγώνες έχει σχεδόν εξαφανισθεί. Μαζί με αυτή και η παραδοσιακή Ελληνική Οικογένεια. Αυτή την οποία προλάβαμε εμείς να βιώσουμε. Με τον παππού, τη γιαγιά, τον πατέρα, την μητέρα και παιδιά σεβαστού αριθμού, στο τέλος της κουραστικής μέρας, ομοτράπεζους, πριν το τελετουργικό του δείπνου, να δοξάζουν τον Ύψιστο που τους πρόσφερε τον άρτον τον επιούσιον. Αυτή η καθημερινή ιεροτελεστία παρήγαγε το φιλότιμο και τον αμοιβαίο σεβασμό στα μέλη της Οικογένειας. Συναισθήματα τα οποία αποτελούσαν το απαραίτητο ψυχικό έρεισμα του νέου της τότε εποχής. Αυτόν τον νέο παρελάμβανε στη συνέχεια ο τότε διδάσκαλος, ο αφιερωμένος στο λειτούργημα του παιδαγωγού, για να παιδεύσει, με την βοήθεια των Ελληνορθόδοξων αξιών και να τον πλάσει σε Ευαγόρα και Αυξεντίου.

Εμείς τα παιδιά της θύελλας, που μάθαμε να σαλπάρουμε κόντρα στους ανέμους, δεν αποδεχόμαστε όμως την σημερινή κυνική πραγματικότητα. Εμείς είμαστε άλλης πάστας άνθρωποι που αρνούνται να τραφούν με το κουτόχορτο της υποταγής και να εκπέσουν στις αρχές και αξίες τους. Αρνούμαστε να προσκυνήσουμε. Αρνούμαστε να υποκύψουμε. Ζούμε για να ακούσουμε, όπως τότε, ένα σάλπισμα πιο τρανό, πιο δυνατό και πιο μεγάλο και από το γλυκό της Αγίας Λαύρας ορθρινό, όπως τόσο όμορφα μας το παραθέτει ο ποιητής.

Τιμούμε τους νεκρούς μας, υψώνουμε τη γαλανόλευκη στα μπαλκόνια μας και στην ψυχή μας και δίνουμε όρκο απαράβατο, ότι δεν θα υποστήλουμε τα Άγια Λάβαρα του Αγώνα. Όρθιοι λοιπόν μέχρι τη Νίκη ή το ηρωικό τέλος.

ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ

Φόβος και τρόμος στην παλιά Λευκωσία

Σε εικόνες αναρχίας και χάους παραπέμπουν οι περιγραφές κατοίκων της παλιάς Λευκωσίας. Μιλούν για τους αλλοδαπούς και υποστηρίζουν ότι έφθασαν στο σημείο να φοβούνται να κυκλοφορούν τα βράδια, επειδή οι δρόμοι είναι γεμάτοι από μεθυσμένους αλλοδαπούς.

Φόβος και τρόμος κατάντησαν οι αλλοδαποί για τους κατοίκους και τους ιδιοκτήτες καταστημάτων στην περιοχή της παλιάς Λευκωσίας και όχι μόνο. «Να φύγουν, δεν γίνεται να φοβόμαστε εμείς στον τόπο μας επειδή αυτοί ήρθαν εδώ να το παίξουν νταήδες», είπε φανερά εκνευρισμένος ένας ηλικιωμένος πολίτης, που ζει εδώ και χρόνια σε πάροδο της Λήδρας. Ειδικά τις βραδινές ώρες σχεδόν κανένας Κύπριος δεν μετακινείται σε δρόμους που συχνάζουν αλλοδαποί, αφού, όπως οι ίδιοι αναφέρουν στη «Σ», φοβούνται επειδή «οι ξένοι διακινούνται μεθυσμένοι».Ιδιαίτερο ενδιαφέρον συγκεντρώνουν οι δηλώσεις που έκαναν κάτοικοι της εντός των τειχών Λευκωσίας, όταν κλήθηκαν από τη «Σ» να μιλήσουν για τους αλλοδαπούς γείτονές τους και για τη συμπεριφορά τους.

Αλουπός Χριστοδουλίδης
«Να μην αφήσουν κανέναν αλλοδαπό στο νησί. Όλα τα κακά που ήρθαν στην Κύπρο είναι από αυτούς. Σε κλοπές τραπεζών, χρυσοχοείων κτλ. πάντα πιάνουν τελικά αλλοδαπό. Εδώ μόνο μαύροι υπάρχουν. Αναγκάζεσαι από τις 5 το απόγευμα να κλείνεις το κατάστημά σου, γιατί μπορεί να μπουν με ένα μαχαίρι και να σε απειλήσουν. Εκεί τι θα κάνεις; Μπορεί σαν περπατάς να σου κλέψει την τσάντα και να σε μαχαιρώσει. Υπάρχουν συνέχεια τέτοια. Αν ο Κύπριος ήταν έξυπνος, δεν θα άφηνε κανέναν να πατήσει στο νησί και να μας παίρνει και τη δουλειά παράνομα. Αν ήταν προκομμένοι, θα τους ήθελα, αλλά δεν γίνεται π.χ. να βλέπω τις Κινέζες να γυρίζουν στο δρόμο, τάχα ότι πουλούν λαχεία, και να θέλουν άλλα...».

Γιώργος Χριστοδουλίδης
«Δεν φοβάμαι μόνο, τρέμω και όχι μόνο στο μαγαζί μου αλλά και στο σπίτι μου, μένω Παλουριώτισσα. Αν και νοικιάζουν ένα σπίτι δύο άτομα, τελικά μένουν δώδεκα, δεν ξέρω πού πέφτουν και τι κάνουν. Τη νύχτα πάνε και έρχονται φωνάζοντας. Μπήκαν στην αυλή μου και μου έκλεψαν μπουκάλες με γκάζι και σαν να μην έφτανε αυτό, έκοψαν από το λάστιχό μου και πήραν τα ρολόγια που υπήρχαν πάνω. Περισσότερο φοβάμαι για κλοπές. Είμαι φιλήσυχος άνθρωπος, δεν φοβάμαι κάτι άλλο. Φυσικά, νύχτα δεν βγαίνω, δεν πάω πουθενά, μετά της εννέα δεν με πείθεις να βγω».

Μάρκος Πέτρου
«Θέλω να φύγουν οι αλλοδαποί ειδικά από την παλιά Λευκωσία, που έχει χαλάσει πολύ. Άμα είναι πολλοί αλλοδαποί μαζί είναι επικίνδυνοι, αλλιώς ένας μόνος του δεν θα κάνει κάτι. Μια κοπέλα δεν θα την συμβούλευα να περπατήσει μόνη της τη νύχτα, αφού υπάρχουν εδώ αρκετοί Ρωσοπόντιοι, πίνουν, μεθούν, τσακώνονται. Αν τους πειράξεις, τραβούν και μαχαίρια».

Αντώνης Ιωάννου
«Έχουμε γεμίσει αλλοδαπούς στην περιοχή μας. Αυτό που θα θέλαμε είναι να μείνουν εδώ μόνο αυτοί που έχουν άδεια, οι παράνομοι να φύγουν. Τσακωμοί και τρομοκρατία δεν υπάρχει, αλλά μεθυσμένους βλέπεις αρκετούς. Πολλές φορές είναι επικίνδυνοι, ειδικά αν τους φοβηθείς. Αν δεν τους φοβηθείς, σε φοβάται εκείνος. Αν κυκλοφορήσεις νύχτα, υπάρχουν μεθυσμένοι και υπάρχουν και οι νταήδες που μπορεί να μην έχουν πιει αλλά θέλουν να φαίνονται ότι είναι της νύχτας. Μόνο να τους δεις αυτούς, τους φοβάσαι. Εγώ μένω ως αργά στο κατάστημα αλλά έχω τις επιφυλάξεις μου».

Αγγελική Κυριακίδου
«Εγώ δεν φοβάμαι καθόλου τους αλλοδαπούς. Έχω το αυτοκίνητό μου και τα απαραίτητα ν' αντεπεξέλθω αν γίνει κάτι. Δεν νομίζω να με χτυπήσει κανείς. Μπορεί να σπάσουν, όμως, καμιά κλειδαριά και να μπουν στο σπίτι. Αν γίνει αυτό, δεν ξέρω καν πώς θα αντιδράσω. Σημαντικό πρόβλημα των αλλοδαπών είναι ότι είναι ακάθαρτοι. Η γειτονιά που μένω κατάντησε σκουπιδότοπος, πετάνε τα πάντα οπουδήποτε. Εκτός από αυτό είναι αγενείς. Δεν έχουν την καλοσύνη ούτε καν να σε καλημερίσουν».

Δημητράκης Αντωνίου
«Είναι πολύ απομονωμένοι. Ευτυχώς δεν δημιουργούνται προβλήματα από αυτούς, είναι ήσυχοι. Απλώς δεν είναι καθαρός κόσμος. Αφήνουν παντού σκουπίδια. Την κόρη μου, τη γυναίκα μου, δεν θα τους έλεγα να μην περπατήσουν στα δρομάκια εδώ νύχτα, αλλά τι να έρθουν να κάνουν εδώ; Αφού δεν έχει τίποτα. Δεν τους έχω εμπιστοσύνη, δεν μου έκαναν κάτι, αλλά είναι αλλοδαποί, δεν τους ξέρω».

Πόπη Αλεξάνδρου
«Μέχρι την ώρα που μένω εδώ, όλα είναι ήσυχα, δεν βλέπω τίποτα. Αν έπρεπε να έρθω νύχτα, θα φοβόμουνα να έρθω, έχει παρά πολλούς, ειδικά το βράδυ. Μετά τις 4-4.30 το απόγευμα δεν έχει καμία κίνηση εδώ εκτός από αλλοδαπούς. Μπορεί να έρθει κάποιος να μου κλέψει π.χ. μια τσάντα, κάτι, αυτό το σκέφτομαι και έτσι συνήθως κάποιος υπάρχει μαζί μου. Μπορεί κάτι να γίνει, δεν ξέρω. Φυσικά δεν φοβάμαι μόνο τους αλλοδαπούς, έχει και Κύπριους που μπορεί να σου κάνουν κακό».

Λάκης Παφίτης
«Είμαι κατά των αλλοδαπών. Οι περισσότεροι είναι επικίνδυνοι. Είναι ικανοί να κλέψουν, να σε χτυπήσουν, μέχρι να κάνουν το χειρότερο. Κυκλοφορούν άνθρωποι που δεν πρέπει να τους έχεις εμπιστοσύνη στο δρόμο, άρα δεν θα συμβούλευα γυναίκες να κυκλοφορούν μόνες στο δρόμο. Συνήθως, οι αλλοδαποί οδηγούν παλιά αυτοκίνητα επικίνδυνα. Το πρώτο τους πρόβλημα, το πιο σημαντικό, είναι το μεθύσι. Τους φοβόμαστε τους αλλοδαπούς, ακούγονται τόσα και τόσα. Τουλάχιστον να μπορούσαμε να διαλέξουμε κάποιους να ήταν νόμιμοι».

Βαθούλα Ρωσίδου
«Εδώ που δουλεύουμε υπάρχουν προβλήματα. Εκεί που μένω, όχι. Υπάρχει κάποιος φόβος… Περπατούν σε ομάδες και αν μπουν στο κατάστημα πρέπει να τους επιβλέπεις, επειδή κάθεται π.χ. ο ένας εδώ, οι άλλοι στη βιτρίνα, δεν ξέρεις τι γίνεται. Φοβάμαι για κλοπή περισσότερο. Έχουμε πολύ διαφορετική κουλτούρα, χωρίς να είμαι ρατσίστρια. Δεν γίνεται να φτύνουν έξω από τη βιτρίνα μου, μπροστά στα πόδια μου. Βλέποντας τη συμπεριφορά τους και μόνο νιώθεις φοβία, φέρονται παράξενα. Πρέπει να γίνεται αστυνόμευση κάθε νύχτα, έχει πολλά που πρέπει η Αστυνομία να δει».

SIGMALIVE

Οι μαρτυρίες αυτές έρχονται απλώς να επιβεβειώσουν την άθλια κατάσταση στην παλιά πόλη της Λευκωσίας. Η περιοχή έχει μετατραπεί σε αφρικανοασιατική επαρχία και οι Έλληνες σπανίζουν. Οι λόγοι που μετέτρεψαν ειδικά τη συγκεκριμένη περιόχή σε γκέτο αλλοδαπών είναι αρκετοί και χρίζουν βαθιάς ανάλυσης (θα επανέλθουμε με το θέμα της μετανάστευσης). Τα πλήγματα που δέχεται η ιδιαίτερη μας Πατρίδα είναι πολυμετωπικά και ένα από αυτά είναι η μετανάστευση.

ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΜΑΣ!

16 Μαρτίου - Μέρα Θυσίας του Χρήστου Τσιάρτα

Γεννήθηκε στο χωριό Πολύστυπος, της επαρχίας Λευκωσίας, το 1931.

Έπεσε μαχόμενος εναντίον των Άγγλων στις 16 Μαρτίου 1956 κοντά στο χωριό Χανδριά.

Σύζυγος : Ευγενία Τσιάρτα

Παιδιά : Μαρία και Στέφανος

Γονείς : Μιχάλης και Πολυξένη Τσιάρτα

Αδέλφια : Ηλιού, Ανδρέας, Σταυρούλα, Ουρανία, Νίκος

Ο Χρίστος Τσιάρτας τελείωσε το δημοτικό σχολείο Πολυστύπου και εργαζόταν στη Μόρφου, όπου και εντάχθηκε στην ΕΟΚΑ. Τον Ιούλιο του 1955 εγκαταστάθηκε στο χωριό του και ανέλαβε, μαζί με άλλους, την οργάνωση ομάδων κατόπιν εντολής του τομεάρχη της περιοχής. Στο σπίτι του γινόταν η ορκωμοσία των μελών και η εκπαίδευσή τους στη χρήση των όπλων. Ο ίδιος τέθηκε επικεφαλής ομάδας δολιοφθορέων.

Εργάστηκε μαζί με άλλους για την κατασκευή των λημεριών της ΕΟΚΑ στα βουνά των Σπηλιών και, ως μέλος της ανταρτικής ομάδας Αμιάντου - Πιτσιλιάς, υπήρξε σύνδεσμος της περιοχής του με τον Αρχηγό Διγενή που διέμενε σ' αυτά.

Συνεργάστηκε με τον Κυριάκο Μάτση στη μεταφορά και διανομή οπλισμού, με το Γρηγόρη Αυξεντίου, τον Πολύκαρπο Γιωρκάτζη και άλλα ηγετικά στελέχη της ΕΟΚΑ στην οργάνωση των κατοίκων των χωριών του τομέα του Αυξεντίου σε ολόκληρη την περιοχή Πιτσιλιάς. Μεταξύ των σοβαρών αποστολών που του ανατέθηκαν ήταν και η κάλυψη με την ομάδα του της οδού Κακοπετριάς προς Σπήλια για στήριξη των ανταρτικών ομάδων στα υψώματα βόρεια των Σπηλιών.Στις 20 Ιανουαρίου 1956 καταζητήθηκε από τους Άγγλους, οπότε κατέφυγε μόνιμα στο αντάρτικο και συνενώθηκε με την ομάδα του Γρηγόρη Αυξεντίου στα κρησφύγετα της Παπούτσας, στο Παλαιχώρι.

Στις 16 Μαρτίου 1956 η πολυμελής ομάδα του Αυξεντίου έστησε επιτυχή ενέδρα εναντίον των Άγγλων στο δρόμο μεταξύ Αγρού - Χανδριών. Το τίμημα της ενέδρας αυτής ήταν ο θάνατος του ήρωα Χρίστου Τσιάρτα, ο οποίος δέχτηκε κατά την αποχώρηση της ομάδας σφαίρα από επιζήσαντα Άγγλο στρατιώτη.

Αξιοσημείωτο είναι το σθένος το οποίο επέδειξε η νεαρή σύζυγος του Ευγενία. Ούτε ένα δάκρυ δεν έχυσε μπροστά στους Άγγλους, όταν την οδήγησαν μπροστά στο νεκρό άντρα της, που τον είχαν μεταφέρει στο χωριό του. Τιμώντας τη θυσία του συνέχισε την προσφορά της μέχρι το τέλος του Αγώνα.

ΠΗΓΗ

Ευαγόρας Παλληκαρίδης

Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου του 1938 στη Τσάδα, της επαρχίας Πάφου, όπου εκεί έζησε και τα παιδικά του χρόνια. Ήταν υιός του Μιλτιάδη Παλληκαρίδη και της Αφροδίτης Παπαδανιήλ. Ήταν πάντοτε συνετός, φιλότιμος, αλλά και πολύ δραστήριος. Εκτός από άριστος μαθητής ήταν και σπουδαίος αθλητής, πρωταθλητής των 400 μέτρων από την στ' δημοτικού. Ο Βαγορής, όπως συνήθιζαν να τον φωνάζουν είχε από νωρίς συνείδηση του τι εστί Ευαγόρας. Γι' αυτό και σε κάποιο σημείωμά του έγραφε: "Κάτι θα ήξερε περί του μέλλοντος μου ο μακαρίτης ο νουνός μου, για να μου δώσει το όνομα του βασιλιά της Σαλαμίνας. Έτσι κι εγώ έπρεπε να φανώ αντάξιος διάδοχος." Από τα δεκατέσσερα του βρήκε τρόπο να εκφράσει τον εφηβικό του ιδεαλισμό, τα όνειρά του και την αγάπη του για την Ελλάδα. Το χαρτί...

Ο Παλληκαρίδης ήταν Αγωνιστής πριν ακόμα ιδρυθεί η θρυλική Ε.Ο.Κ.Α και η εθνική του δράση ήταν πλούσια. Αξιοσημείωτο είναι το περιστατικό της 1ης Ιουνίου του 1953, όπου ο ρωμαλέος νέος είχε μια ηρωική σύγκρουση με το δυνάστη του Ελληνικού νησιού. Με αφορμή τη στέψη της βασίλισσας της Αγγλίας Ελισάβετ και μετά από εντολή του Άγγλου κυβερνήτη όλες οι πόλεις της Κύπρου σημαιοστολίζονται, ανάμεσά τους και η Πάφος. Στο Γυμναστήριο της πόλης υψώνετα προκλητικά μια μεγάλη αγγλική σημαία. Το γεγονός αυτό προκαλεό την έντονη αντίδραση του Παλληκαρίδη, ο οποίος μη αντέχοντας τη νέα βρετανική πρόκληση οργανώνει μαθητική διαδήλωση. Σφοδρές και άνισες οι συγκρούσεις μεταξύ μαθητών και αστυνομικών. Τα παιδιά είχαν στη διάθεσή τους μονάχα τις πέτρες της Ελληνικής Γης. Οι αποικοκράτες αστυνομικοί διέθεταν ρόπαλα, κράνη, ασπίδες και τελικά όπλα. Το παλικάρι δεν πτοείται και κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης σκαρφαλώνει στα Προπύλαια, παίρνει την αγγλική σημαία, το σύμβολο της στυγνής αποικιοκρατίας, το ξεσκίζει και το πετά με ενθουσιασμό στο πλήθος, που ξεσπά σε ιαχές. Εν τέλει, η διαδήλωση διαλύθηκε μετά από δύο περίπου ώρες με τη χρήση δακρυγόνων από τους αστυνομικούς. Οι Βρετανοί ντροπιασμένοι τότε, αποχωρούν από το Γυμναστήριο.

Το πρωινό της 17ης Νοεμβριου του 1955, βρίσκεται σχισμένη η αγγλική σημαία που προηγουμένως ήταν υψωμένη στο Νοσοκομείο Πάφου. Ακολούθως οργανώνεται και πάλι μαθητική διαδήλωση. Μπροστάρης ξανά ο Ευαγόρας. Οι μαθητές ορμούν στο στρατό με μοναδικό όπλο τους τις πέτρες, τις πέτρες και εφηβικό ενθουσιασμό. Κάποια στιγμή αντικρύζει , δύο στρατιώτες να χτυπούν άνανδρα ένα μαθητή, με το όνομα Λουκής Πετρίδης. Ο Ευαγόρας δίχως δεύτερη σκέψη ορμά με οργή απάνω στους Άγγλους στρατιώτες. Χτυπά τον ένα με πέτρα και στο δεύτερο δίνει μια δυνάτή γροθιά. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα βρίσκονται και δύο καταγής. Μέχρι να συνέλθουν και να σηκωθούν, οι δύο νέοι ήταν αρκετά μακριά. Γι' αυτή του την πράξη συλλαμβάνεται και οδηγείται την επομένη στο δικαστήριο. Η δίκη του ορίζεται για τις 6 Δεκεμβρίου...

Την παραμονή της δίκης του αποφασίζοντας πως δεν μπορεί να κάμει στη φυλακή περνάει βιαστικά και αφήνει ένα αποχεραιτηστήριο σημείωμα στην έδρα της τάξης. Το εγερτήριο σάλπισμα του Ευαγόρα. Το βράδυ τον βρίσκει στο βουνό αντάρτη, ενταγμένο πλέον στην Ε.Ο.Κ.Α να φορεί την παμπάλαια, δοξασμένη στολή του Έλληνα πολεμιστή. Την ίδια που φορούσε ο Λεωνίδας στις Θερμοπύλες και ο Ονήσιλλος στην Κύπρο, oι Αγωνιστές του 1821, αυτήν που φόραγαν και τα παλικάρια του '40 στα βουνά της Πίνδου.

Το Σεπτέμβρη του '56 ο Άγγλος στρατάρχης στέλνει στην αγχόνη ακόμα τρεις γενναίους Αγωνιστές της Ένωσης και της Λευτεριάς. Τον Στέλιο Μαυρομμάτη, τον Ανδρέα Παναγίδη και τον Μιχαήλ Κουτσόφτα. Στο άκουσμα της είδησης ο Παλληκαρίδης γράφει από το κρυσφήγετό του ένα ποίημα με τίτλο "To τελευταίο τρίο του απαγχονισμού":

Γιατί μαυρίζει ο ουρανός

κι ας είναι καλοκαίρι;

Λες κι αυγή κατάμαυρο

χαπάρι θα μας φέρη...

Και νά! χτυπούνε πένθιμα

κάθε χωριού καμπάνες.

Κλαίνε μαζί τρεις μάνες,

μαζί τους κι όλη η γη.

Κι είναι γλυκό το κλάμα τους

από χαρά λες και κλαίνε.

Λόγια Σουλιώτου λένε,

στην πένθιμη σιγή:

"Ποτέ δε θα πεθάνουνε,

όσοι πεθάναν σήμερα.

Και της σκλαβιάς τα σίδερα,

θα σπάσον κάποια μέρα,

και θ' ακουστούν ελεύθερα

τραγούδια πέρα ως πέρα

στο Ελληνικό νησί..."

...Η Μοίρα όμως ήθελε τον Ευαγόρα να είναι αυτός ο τελευταίος που θα περάσει στην αθανασία μέσω της αγχόνης.

Το Δεκέμβριο συλλαμβάνεται, αφού πιάστηκε να μεταφέρει ένα όπλο μπρέν και οδηγείται στο στρατόπεδο της Λίμνης, όπου ήταν τόπος βασανηστηρίων. Ύστερα από δέκα ολόκληρες μέρες μεταφέρεται στο "Δασούδι" και οι Βρετανοί ειδοποιούν τον πατέρα του αγοριού, να περάσει να δει το γιο του. Ο Μιλτιάδης βρίσκει το διο του σε άθλια κατάσταση λόγω των βάναυσων βασανηστηρίων. Ο Αγωνιστής όμως, παρά τα βασανηστήρια και τις βαρβαρότητες των στρατιωτών δεν απεκάλυψε τίποτα.

Στο δικαστήριο ο δικαστής Σω (Άγγλος φυσικά) ρωτάει τον Παλληκαρίδη, ο οποίος στεκόταν αγέρωχος στο ειδώλιο του κατηγορουμένου:

"Έχεις τίποτε να πεις για να μην καταδικασθείς σε θάνατο;"

Ο Έλληνας ορθώνει το ανάστημα και λέει χαρακτηριστικά:

"Γνωρίζω ότι θα καταδικασθώ σε θάνατο. Θα με κρεμάσετε το ξέρω. Ό,τι έκαμα, το έκαμα σαν Έλληνας Κύπριος, που ζητά τη λευτεριά του. Εύχομαι να είμαι ο τελευταίος Κύπριος που θα αντικρύσει την αγχόνη.

Ζήτω η Ένωσις της Κύπρου με τη Μητέρα Ελλάδα! Τίποτε άλλο!

Όσοι τον επισκέφθηκαν την 12η Μαρτίου, μία μόνο μέρα πριν τον απαγχονισμό του είχαν να που αντί να του δώσουν οι αυτοί θάρρος τους έδινε εκείνος. Από τον πατέρα του που τον επισκέφθηκε ο Ευαγόρας ζήτησε να του φέρει μόνο το Σταυρό του, τον οποίο είχαν αφαιρέσει οι Άγγλοι από το λαιμό του όταν τον συνέλαβαν. Όταν ο γερο-Μιλτιάδης βγαίνει μαζί με τη γυναίκα του από τις φυλακές, έχει ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του ένα περίεργα ασυνήθστο χαμόγελο. Οι δημοσιογράφοι που βρίσκονταν εκεί κυκλώνουν τον άντρα, ενώ ένας Εγγλέζος δημοσιογράφος ρωτάει απορημένος: "Tι σόι άνθρωποι είναι αυτοί; Φαίνεται πως η ελληνική μυθολογία με τους τίτλους και τους ήρωες δεν είναι καθόλου μυθολογία."

Κάποιος αγανακτισμένος απαντάει με ορμή: "Έλληνες! Αλλά αυτή η λέξη δεν μεταφράζεται στα αγγλικά. Και αν μεταφρασθεί, δεν θα την καταλάβετε."

Εν τω μεταξύ, γίνονται προσπάθειες από παντού να δωθεί χάρη στον Ευαγόρα και να μην κρεμασθεί. Μάταια όμως.

Ο Θεός είχε αποφασίσει πως ο επίλογος της επίγειας ζωής του Ευαγόρα Παλληκαρίδη θα γραφόταν τα μεσάνυχτα της 13ης Μαρτίου του έτους 1957. Την άγια εκείνη ώρα ο Παλληκαρίδης βαδίζει ήρεμος και γαλήνιος προς την αγχόνη τραγουδώντας τον Εθνικό Ύμνο. Δεν έμεινε πλέον τίποτα για να πτοήσει το παλικάρι της Πάφου. Ούτε ο θάνατος ο ίδιος. Μετά από δύο λεπτά (14 Μαρτίου) ανοίγει η καταπακτή. Ο Ευαγόρας βρίσκεται ήδη στα ουράνια. Πάει να συναντήσει τους προγόνους του, τους συναγωνιστές του και το Θεό. Η υστεροφημία και η αιώνια τιμή πλέον, θα συντροφεύουν για τους υπόλοιπους αιώνες το δοξασμένο όνομα του Ευαγόρα Παλληκαρίδη.

"Μεγάλη" αλήθεια

Εθνικιστές

7η Μαρτίου 1948

Μέρα Ένωσης της Δωδεκανήσου με τη Μητέρα Ελλάδα.


Τα Δωδεκάνησα μετά από πολλές κατακτήσεις, από διάφορους λαούς κατόρθωσαν την 7η Μαρτίου του 1948 να κάνουν πραγματικότητα την πολυπόθητη Ένωση με την Ελλάδα.

Εμείς ακόμα περιμένουμε...

Όσο χίλιες λέξεις...

Αφιερωμένη η φωτογραφία σ' αυτούς που συνεχίζουν να μιλάνε για "ελληνοτουρκική φιλία".

H αποκάλυψη ενός ακόμα από τα πολλά βάρβαρα εγκλήματα της τουρκικής εισβολής του ΄74

«Κάνουμε μια ετεροχρονισμένη κηδεία» είπε ο Γιώργος Λιασής που την ερχόμενη Κυριακή κηδεύει τη μητέρα του, τρεις αδερφές, ένα ανηψάκι, το θείο του, τη γιαγιά και τον παππού, τους γονείς της μητέρας του.
Μιλώντας για πρώτη φορά για την τραγική εκείνη ημέρα, η Γιαννούλα Λιασή, που δέχθηκε 17 σφαίρες, λέει ότι η ζωή της σταμάτησε εκεί, στις 17 Αυγούστου 1974.

Την ημέρα εκείνη στο σπίτι του Ανδρέα Σουππουρή στο Παλαίκυθρο, η οικογένεια Λιασή έχασε οκτώ μέλη. Εκτελέστηκαν εν ψυχρώ και τα οστά τους βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στο κατεχόμενο Παλαίκυθρο, μαζί με άλλα εννιά άτομα.

Τουρκοκύπριοι νεαροί δολοφόνοι εκτέλεσαν το ζεύγος Ιωάννη και Χριστίνα Μιχαήλ, 77 και 68 ετών, το γιο τους Μιχάλη Μιχαήλ, 42 ετών, την κόρη τους Μαργαρίτα Λιασή, 48 ετών, τις τρεις κόρες της Μαργαρίτας: Ελένη, 25, Χριστίνα, 23 και Ιλιάδα, 18 ετών, καθώς και το μικρό Λουκά Κκάιλο, 2 ετών, εγγονό της Μαργαρίτας.

Από την οικογένεια Λιασή επέζησαν ο Γιώργος, 15 χρόνων τότε και η Γιαννούλα, 27 ετών που τραυματίστηκαν από τους πυροβολισμούς, καθώς και ο Παναγιώτης που υπηρετούσε στην Εθνική Φρουρά. Ο πατέρας, Λουκάς Λιασή επέζησε επίσης, εργαζόταν στη Λιβύη αλλά πέθανε πριν από πέντε χρόνια πριν προλάβει να επιβεβαιώσει αυτό που ήδη ήξερε.
Ο επίλογος της οικογένειας που ξεκληρίστηκε θα γραφτεί την ερχόμενη Κυριακή, 8 Μαρτίου στις 12.30 στην εκκλησία Αποστόλου Ανδρέα στο Πλατύ Αγλαντζιάς και η ταφή στο νέο Κοιμητήριο Αγλαντζιάς.

Το χρονικό της τραγωδίας.

Είκοσι ένα άτομα τεσσάρων οικογενειών - Λιασή, Γεωργίου Γιαννάκη, Γιαννάκη Μιχαήλ και Ανδρέα Σουππουρή - είχαν καταφύγει στο σπίτι του τελευταίου. Οι πρώτες τρεις οικογένειες ήταν συγγενικές μεταξύ τους και το σπίτι του Ανδρέα Σουππουρή γειτονικό. Τα πλείστα άτομα ήταν γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι. Στον ίδιο τάφο βρέθηκαν τα οστά της Σωτήρας Γεωργίου, της 7χρονης κόρη της, Μαίρης, και του μόλις 9 μηνών γιου της, Γιαννάκη, η κηδεία των οποίων έγινε στο χωριό Εργάτες στις 14 Φεβρυαρίου, και έξι μελών της οικογένειας Σουππουρή.

Ο Γιώργος Λιασής μιλώντας στο ΚΥΠΕ θυμάται: ''Κατά τις 10 το πρωί του Σαββάτου, 17 Αυγούστου μπήκαν στο σπίτι τέσσερις Τ/κ με όπλα. Μας έβγαζαν βίαια έξω από το σπίτι στην αυλή. Οπως βγαίναμε έξω στην αυλή, κοντά στην πόρτα, ήταν ένας Τ/κ που κρατούσε σωλήνα και μας χτυπούσε''. Τους έβαλαν, είπε, να ξαπλώνουν κάθετα προς το αυτοκίνητο του Ανδρέα Σουππουρή και άρχισαν να πυροβολούν.

Η Γιαννούλα Λιασή θυμάται ότι δύο από τους τέσσερις Τ/κ ήταν νεαρά παιδιά, 15 με 18 χρόνων. Δύο από τους τέσσερις κρατούσαν όπλα. Κατάλαβε ότι ήταν Τ/κ γιατί μιλούσαν ελληνικά και ήταν ντυμένοι με πολιτικά και μόνο ένας φορούσε στρατιωτική στολή.
Τα κλάματα και τα ουρλιαχτά που ακούγονταν αρχικά, σίγησαν και ο Γιώργος Λιασής θυμάται ότι οι πυροβολισμοί σταμάτησαν ύστερα από αρκετή ώρα. Πυροβολούσαν από δύο μεριές. ''Δεν σκέφτηκαν, δεν σεβάστηκαν. Εβαψαν τα χέρια τους με αίμα παιδιών οκτώ μηνών, δύο χρονών, επτά χρόνων. Σκότωσαν γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένους απροστάτευτους''. Πιο πολύ κλαίγαμε γιατί είδαμε τη μάνα μας κάτω, τον παππού και τον κ. Αντρέα (Σουππουρή), ήταν νεκροί, είπε η Γιαννούλα Λιασή, που δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά της. «Ξέραμε ότι ήταν το τέλος μας», πρόσθεσε.

Οι τραυματίες μεταφέρθηκαν σε γειτονικό σπίτι όπου έφθασαν Τούρκοι γιατροί. Η Γιαννούλα Λιασή, δεν μπόρεσε να σώσει το δίχρονο γιο της Λουκά. Το παιδί, η γιαγιά και η μια αδερφή, η Χριστίνα ξεψύχησαν πριν έρθει το ασθενοφόρο. Η ίδια βαριά τραυματισμένη από 17 σφαίρες σε όλο της το σώμα, μεταφέρθηκε σε πρόχειρο νοσοκομείο στο Δίκωμο. Ο Γιώργος Λιασής μαζί με τον Πέτρο Σουπουρή παρόλο που ήταν τραυματισμένοι, έμειναν στο χωριό.

Στις 21 Αυγούστου του 1974, ανέφερε στο ΚΥΠΕ ο Γιώργος Λιασής, συγκέντρωσαν τους εγκλωβισμένους κατοίκους από όλα τα χωριά της περιοχής Κυθραίας, στο χωριό Βώνη, τα γυναικόπαιδα στο σχολείο και τους άνδρες στην εκκλησία. Ο ίδιος ήταν στην εκκλησία, όπου βρίσκονταν περίπου 300 άτομα. Κάθε νύχτα έπαιρναν μια ομάδα ανδρών, τους έβγαζαν έξω από την εκκλησία και ''μετά άκουγες πυροβολισμούς. Ασφαλώς δεν τους βλέπαμε την επομένη''.

Την Παρασκευή, 23 Αυγούστου, ο τότε Υπατος Αρμοστής των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες, Σαντρουντίν Αγά Χαν, πήγε στη Βώνη με δημοσιογράφους και τηλεοπτικά συνεργεία και κινηματογραφούσαν την εκκλησία, τους αιχμαλώτους και τους παπάδες που τους είχαν ξυρίσει τα γένια. ''Σκέφτηκα ότι ήταν η μεγάλη ευκαιρία. Πήγα κοντά του και του αφηγήθηκα όλο το περιστατικό. Ηθελε να με πάρει από κει γιατί του είπα ότι έχω σφαίρα στο κεφάλι. Οι Τούρκοι δεν δέχονταν και μετά από λίγα λεπτά υποσχέθηκε ο κ. Αγά Χαν στους Τούρκους να με πάει στην ε/κ πλευρά για να βγάλουν τη σφαίρα και μετά να με γυρίσει πίσω''.

Ολη η συνομιλία, είπε, κινηματογραφήθηκε και από το ΡΙΚ και ο ίδιος την έχει στο αρχείο του. Ομως ένας Τούρκος αξιωματικός τον εμπόδισε να μπει στο αυτοκίνητο των ΗΕ και δεν μπόρεσε να φύγει. Αυτό ήταν και η αιτία να ξαναβρεθεί με την αδερφή του. Η ιστορία έγινε γνωστή μέσω των ΜΜΕ και στις 24 Αυγούστου μεταφέρθηκε σε τ/κ νοσοκομείο στην κατεχόμενη Λευκωσία όπου νοσηλευόταν ήδη η αδερφή του Γιαννούλα. Τους επισκέφθηκε εκεί ο κ. Αγά Χαν και τους έβγαλε φωτογραφία. Ο Γιώργος Λιασής έγινε καλά, η αδερφή του όμως ήταν παράλυτη λόγων των πολλών τραυμάτων.

Στις 7 Σεπτεμβρίου του 1974, τα δύο αδέρφια μεταφέρθηκαν σε νοσοκομείο στην κατεχόμενη Κερύνεια με το πρόσχημα της μετάβασής τους για αποθεραπεία στην Τουρκία. Φρουρούνταν όλο το 24ωρο. Αγωνιούσαν για τους γονείς, τους συγγενείς, τους φίλους τους. ''Μας έλεγαν για ανταλλαγή ασθενών, μαθητών, αλλά τίποτα. Προσπάθησαν να ανταλλάξουν την Γιαννούλα, αλλά δεν έγινε τίποτα». Ο Γιώργος και η Γιαννούλα Λιασή αφέθηκαν ελεύθεροι στις 28 Νοεμβρίου του 1974, αφού το θέμα συζητήθηκε στις διαπραγματεύσεις για ανθρωπιστικά θέματα. Η Γιαννούλα μεταφέρθηκε στην Ανατολική Γερμανία για θεραπεία για επτά μήνες.

Δείγμα γενετικού υλικού έδωσαν και τα τρία αδέρφια που επέζησαν, καθώς και ο σύζυγος της Γιαννούλας, Νικόλας. Ο Γιώργος, η Γιαννούλα και ο Παναγιώτης μένουν στην Αθήνα. Οπως είπε η Γιαννούλα Λιασή, ήθελε να φύγει από την Κύπρο. Δεν άντεχε. «Εγώ δεν λέω πόσο χρονών είμαι σήμερα. Η ζωή μου σταμάτησε εκεί». Της έχει μείνει μόνιμη βλάβη στο αριστερό χέρι και πόδι. Στα παιδιά της δεν είπε ποτέ τι έγινε και ας την ρωτούν. «Τους τα είπε ο πατέρας τους». Δεν θέλει να μιλά για εκείνες τις ημέρες. Πώς αισθάνεται τώρα που θα γίνει η κηδεία της οικογένειάς της, τη ρωτάμε. Με μάτια βουρκωμένα απαντά: «είναι πιο βαρύ τώρα. Θα ησυχάσουμε γιατί θα αναπαυθεί η ψυχούλα τους, να τους ανάβουμε το κεράκι και να ξέρουμε ότι δεν είναι χωρίς κηδεία».

Ο Γιώργος Λιασής έχει μιλήσει στα δικά του παιδιά, όχι με λεπτομέρειες, αλλά «τα παιδιά πρέπει να ξέρουν. Είναι πιο βαρύ, αλλά και πιο ελαφρύ τώρα. Είναι ο επίλογος με τον πιο επίσημο τρόπο, πάμε να κάνουμε μια ετεροχρονισμένη κηδεία», λέει ο Γιώργος.Τι ζητάνε γι' αυτούς που σκότωσαν τους δικούς τους ανθρώπους; «Οχι ατιμωρησία. Πρέπει να προσαχθούν σε δίκη, ειδικά η Τουρκία που έκανε την εισβολή», λέει ο Γιώργος, ενώ η Γιαννούλα ζητά να «μη δουν χαϊρι». «Να τιμωρηθούν και αυτοί, όπως βασανίζομαι και εγώ. Είμαι μια ζωντανή – νεκρή».

Τριάντα πέντε χρόνια μετά, η Γιαννούλα Λιασή δεν θέλει να πάει στην κατεχόμενη γενέτειρά της, το Παλαίκυθρο, δεν θέλει να επιστρέψει ποτέ. «Δεν μπορώ να πάω στο χωριό μου, ούτε απ' έξω να περάσω».

Ο Γιώργος Λιασής πήγε τον Ιούνιο του 2007, όταν ακούστηκαν οι πρώτες πληροφορίες για τον ομαδικό τάφο. Πέρασε από το σπίτι του, το σπίτι του Σουππουρή, αλλά – όπως είπε – προσπαθούσε να σκέφτεται «παράπλευρα πράγματα» και όχι τις τραγικές εκείνες ώρες της 17ης Αυγούστου του 1974.

Το ύστατο χαίρε.

Την Κυριακή τα μέλη της οικογένειας, που επέζησαν της εν ψυχρώ εκτέλεσης, θα πουν το ύστατο χαίρε στους οκτώ που άφησαν την τελευταία τους πνοή εκείνη την τραγική ημέρα του Αυγούστου του 1974. Ενα αντίο που άργησε 35 ολόκληρα χρόνια, σε μια τραγωδία που δεν χωράνε λόγια.

SIGMALIVE

Για εμάς δύο λέξεις είναι αρκετές...

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

3 Μαρτίου 2009

Από την ενδιαφέρουσα εκδήλωση της Πρώτης Γραμμής:

Πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση της Πρώτης Γραμμής για τον Αυξεντίου

Με απόλυτη επιτυχία στέφθηκε άλλη μια εκδήλωση του ΚΕΑ Πρώτη Γραμμή. Ανήμερα της επετείου της μεγαλειώδους θυσίας του ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου έλαβε χώρα εκδήλωση προς τιμήν του στο ξενοδοχείο Ναβάρια στη Λεμεσό, όπου παρευρέθηκε πλήθος κόσμου.

Η εκδήλωση, η οποία αποτέλεσε συνέχεια της μαζικής παρουσίας του ΚΕΑ Πρώτη Γραμμή στο μνημόσυνο του Σταυραετού του Μαχαιρά την περασμένη Κυριακή (βλέπε σχετικό άρθρο «Προκλήσεις στο μνημόσυνο Αυξεντίου»), χωρίστηκε σε τέσσερα μέρη.

Αρχικά ανέβηκε στο βήμα ο φιλόλογος-ιστορικός και αγωνιστής της ΕΟΚΑ κος Γιάννης Σπανός, ο οποίος αναφέρθηκε στο μήνυμα της θυσίας του ήρωα, συγκινώντας τους παρευρισκόμενους με τη γλαφυρή του αφήγηση που ήταν διαποτισμένη με προσωπικές εμπειρίες. Ακολούθως, ο επίτιμος Λέκτορας Ιστορίας του Πανεπιστημίου Κύπρου Δρ Τάσος Χατζηαναστασίου μίλησε για τη σημασία της διατήρησης της ιστορικής μνήμης, ένα θέμα άκρως επίκαιρο με δεδομένες τις αλλεπάλληλες απόπειρες αλλοτρίωσής της από την κυβέρνηση Χριστόφια. Στη συνέχεια προβλήθηκε σύντομη ταινία για τη ζωή και τη δράση του Ήρωα, σε σενάριο του κου Σπανού. Τέλος, έλαβε χώρα συζήτηση κατά την οποία οι παρευρισκόμενοι υπέβαλαν πλήθος ερωτήσεων στους εισηγητές της βραδιάς, δείγμα του ενδιαφέροντος που παρουσίασαν οι ομιλίες τους. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με μονόλεπτη σιγή στη μνήμη του ήρωα και τον Εθνικό Ύμνο.

Αυτού του είδους οι εκδηλώσεις και η επιτυχία με την οποία στέφονται αποτελούν ατράνταχτη απόδειξη ότι η ελληνική κυπριακή ψυχή δεν έχει τσακιστεί ακόμη από τις δεκαετίες τουρκικών προκλήσεων και ημέτερων υποχωρήσεων. Η εθνική ανάταση που ένιωσαν όλοι οι παρευρισκόμενοι μας οπλίζει με κουράγιο και δύναμη ώστε να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για τα ίδια ιδανικά για τα οποία έγινε ολοκαύτωμα ο Γρηγόρης Αυξεντίου.

Αφιέρωμα στο Γρηγόρη Αυξεντίου

Από την ιστοσελίδα ΑΠΟΕΛΛΑΣ.

Γρηγόρης Αυξεντίου. Έπεσεν την 3/3/1957. Ετών 29. H ιστορία γνωστή. Ο υπαρχηγός της ΕΟΚΑ, ο σταυραετός της Κύπρου, ο ήρωας της Ελλάδας γίνεται ένας σύγχρονος Λεωνίδας. Το «Μολών Λαβέ» που ξεστόμισε όταν οι Άγγλοι του ζήτησαν να παραδοθεί έκανε τον Λεωνίδα να ξαφνιαστεί. Το Μολών Λαβέ που βροντοφώναξε όταν οι Άγγλοι του ζήτησαν να γίνει επίορκος και να προδώσει το όραμα του για ελευθερία και Ένωση έκανε τη γραφίδα της ιστορίας να αρχίσει να γράφει ακόμα μια λαμπρή σελίδα ηρωισμού στην μακραίωνη ιστορία του Ελληνισμού. «Με το αίμα των ηρώων και με γράμματα χρυσά» γράφτηκε στις 3 του Μάρτη του 1957 άλλη μια σελίδα σύγχρονου ηρωισμού και αυταπάρνησης. Ο ήρωας Γρηγόρης δεν αρνήθηκε τη ζωή, αρνούμενος να παραδοθεί. Είχε συνειδητοποιήσει ότι η Λευτεριά δεν χαρίζεται αλλά κερδίζεται με αίμα. Είχε συνειδητοποιήσει ότι το χρέος του ήταν να καεί ζωντανός από τους «πολιτισμένους» Άγγλους αποικιοκράτες. Και όμως. Εκείνη τη μέρα οι Άγγλοι πανηγύριζαν μια νίκη. Αλλά στην ιστορία δεν έμεινε ούτε το όνομα αλλά ούτε και η φωτογραφία του επικεφαλής βρετανού αξιωματικού. Στην ιστορία έμεινε το καρβουνιασμένο σώμα του Γρηγόρη Πιερή Αυξεντίου. Έμεινε το χρέος προς τους υπόλοιπους Έλληνες της Κύπρου. «Αν λαχταράς τη λευτεριά σε ξένους μην ελπίζεις. Μόνος σου παρ την αν μπορείς αλλιώς δεν την αξίζεις». Δεν θέλω να αναφερθώ στις σημερινές συνθήκες γιατί τη θεωρώ υβρη για την τιμή του ήρωα. Αυτός «απέθανεν πτερωθείς». Εμείς μέρα με τη μέρα αυτοκτονούμε ηττοπαθείς. Αιωνία σου η μνήμη Γρηγόρη Πιερη Αυξεντίου.

Η ΠΙΣΤΗ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

Η επιχείρηση της ΕΟΚΑ στην υποσταθμία Δεκέλειας, τη νύχτα της 1ης Απριλίου 1955 και η αποκάλυψη της ταυτότητάς του, οδήγησαν το Γρηγόρη Αυξεντίου στα βουνά του Πενταδάκτυλου, σε μια φυσική στενόχωρη σπηλιά. Εκεί τον βρήκε ο βοσκός από τη Λάπηθο, γέρο Γιώργος Ζοππής και άρχισε να τον τροφοδοτεί, εκμεταλλευόμενος το επάγγελμά του που δικαιολογούσε την καθημερινή παρουσία του στο βουνό. Στην περιοχή κατέφυγαν τον επόμενο καιρό και άλλοι αντάρτες, οπότε ο Αυξεντίου σκέφτηκε πως ήταν αναγκαία η ύπαρξη συνεχούς υδροδότησής τους, διότι, όπως έλεγε, «την πείνα μπορείς να την αντέξεις, αλλά τη δίψα όχι». Σκέφτηκε πολύ το θέμα, έδερνε συνεχώς το μυαλό του, σε σημείο που η εξεύρεση νερού τού έγινε έμμονη ιδέα. Η πίστη, όμως, δεν του έλειψε ποτέ. Έτσι, ένα καλό πρωινό, πήρε τον κούσπο και άρχισε να κτυπά με δύναμη σε συγκεκριμένο σημείο της οροφής της σπηλιάς. Οι σύντροφοί του όχι μόνο παραξενεύτηκαν για την ενέργειά του αυτή, αλλά και από μέσα τους γελούσαν κοροϊδευτικά. Όμως, σε κάποια στιγμή, το θαύμα έγινε: Μαζί με το ποτάμι ιδρώτα, που έτρεχε από το πρόσωπο και το κορμί του ήρωα, άρχισε να στάζει και νερό στο κεφάλι του, η ροή, μάλιστα όλο και δυνάμωνε. Η έκπληξη όλων γι’ αυτό που έβλεπαν ήταν μεγάλη, οπότε ο Γρηγόρης, ρίχνοντας, κάτω τον κούσπο με ανακούφιση, φώναξε δυνατά: -Είδετε βρε τι σημαίνει να πιστεύκεις σε κάτι; Εγιώ αν δεν επίστευκα, νερόν δεν θα ευρίσκαμεν. Να πιστεύκετε, λοιπόν, να πιστεύκετε!.. Το γεγονός, απέδειξε ότι η δύναμη της πίστης ήταν πολύ βαθιά ριζωμένη στην ψυχή του Γρηγόρη. Τελικά, έγινε και ολοκαύτωμα γι’ αυτήν την πίστη. Σαν σήμερα 51 χρόνια πριν, στις τρεις του Μάρτη 1957, στη φλεγόμενη σπηλιά του Μαχαιρά…

Από την πορεία προς το κρησφύγετο του Σταυραετού...

H Πρώτη Γραμμή στο Μαχαιρά

Περισσότερο φωτογραφικό υλικό:

Τιμήθηκε σήμερα η Μνήμη του Αυξεντίου

Δεκάδες μέλη της Πρώτης Γράμμης, αλλά και άλλοι Εθνικιστές και Πατριώτες τίμησαν για ακόμα μια χρονιά τη Μνήμη του Υπαρχηγού της Ε.Ο.Κ.Α, στα βουνά του Μαχαιρά. Μετά το μνημόσυνο, ακολούθησε πορεία προς το κρησφύγετο του Γρηγόρη, όπου κατά τη διάρκεια της ακούστηκαν συνθήματα όπως: "EOKA ξανά στης Κύπρου τα βουνά", "Ελλάς - Κύπρος - Ένωση", ενώ όταν οι πολιτικάντηδες κατέθεταν στεφάνια τα συνθήματα κάτα της ομοσπονδίας ήταν αυτά που κυριάρχησαν. Ακολούθησε, η αναπαράσταση της 3ης Μαρτίου, ενώ στο τέλος όλοι μαζί ψάλαμε με Περηφάνια τον Εθνικό Ύμνο. Εμείς, δεν σταματάμε εδώ, προχωράμε ακόμα πιο δυναμικά, συνεχιστές του Αγώνα των προγόνων μας μέχρι την τελική νίκη !