Αφού απορρίφθηκε από την Βρετανία το αίτημα για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος στην Κύπρο, η Ιερά Σύνοδος παίρνει την πρωτοβουλία να καλέσει η ίδια το Λαό σε δημοψήφισμα για να εκφράσει τη βούλησή του σχετικά με το πολιτικό του μέλλον. Η ημερομηνία του δημοψηφίσματος ορίσθηκε η 15 Ιανουαρίου 1950. Παρά την αρνητική στάση της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία όπως δήλωσε τότε. δεν ήθελε να διαταράξει τις σχέσεις τις με τους «συμμάχους», κυκλοφόρησε εθναρχική εγκύκλιος, η οποία καλούσε τους Έλληνες να ψηφίσουν τη 15η Ιανουαρίου υπέρ της Ενώσεως της Κύπρου μας με τη Μητέρα Ελλάδα. Παρά τις απειλές και τις προκλήσεις των Άγγλων προς τους δημόσιους υπαλλήλους, το 95,7% του Λαού και συγκεκριμένα 215.108 από τους 224.747 ψηφοφόρους, τάχθηκαν υπέρ της Ένωσης στο δημοψήφισμα της 15ης Ιανουαρίου του 1950. Ο αριθμός αυτός ήταν μια ξεκάθαρη έκφραση των εθνικών πόθων και αισθημάτων των Κυπρίων, οι οποίοι δεν επιθυμούσαν τίποτε λιγότερο από την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και γι’ αυτό τον σκοπό αγωνίστηκαν το 1955-59 με οδηγό τη Θρυλική Ε.Ο.Κ.Α.
Μετά την παύση του Αγώνα το 1959, οι Βρετανοί προσπάθησαν να συνθηκολογήσουν φέρνοντας ένα νέο «φρούτο», για την εποχή. Την Κυπριακή Δημοκρατία. Το 1960, με τις καταστροφικές συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, η Κύπρος ανακυρήσσεται «ανεξάρτητο κράτος», βάζοντας έτσι ταφόπλακα στον προαιώνιο πόθο των Κυπρίων για Ένωση με την Ελλάδα και ενσωμάτωση του νησιού με τον υπόλοιπο εθνικό κορμό. Τα γεγονότα από κει και πέρα είναι γνωστά. Το ότι το σύνταγμα του 1960 και όλες οι συμφωνίες που έγιναν τότε, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως ήταν η προετοιμασία για να συμβούν όσα ακολούθησαν και μετέπειτα, τα όσα συμβαίνουν σήμερα, στο μαρτυρικό Ελληνικό νησί μας.
Στις μέρες μας, πενήντα εννιά χρόνια μετά, η πραγματοποίηση της Ένωσης, φαντάζει άπιαστο όνειρο. Για τους περισσότερους δεν τίθεται ούτε καν τέτοιο θέμα. «Είμαστε πλέον…ανεξάρτητοι», συνηθίζουν να λένε. Για μας όμως η Ένωση είναι ο μεγαλύτερος μας στόχος, η μεγαλύτερή μας επιθυμία. Συνεχίζουμε να ελπίζουμε και να αγωνιζόμαστε για την Ελλάδα, για την Ένωση. Με μοναδικό οδηγό τη μία και μοναδική Σημαία μας, αγωνιζόμαστε για την Ένωση και τη Λευτεριά. Δεν λησμονούμε τα κατεχόμενά μας ελληνικά εδάφη και δεν ξεχνάμε την κατοχή. Η 15η Ιανουαρίου αποτελεί για μας (αν και θα έπρεπε για τον κάθε Έλληνα Κύπριο) μέρα ορόσημο και φάρος για τη συνέχεια. Δεν επιθυμούμε καμία ανεξαρτησία. Επιθυμούμε μόνο οι θυσίες των παλικαριών της Κύπρου, που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν (όχι μόνο το 1955) για τον προαιώνιο πόθο των Κυπρίων, να ευδοκιμήσουν και να μην πάνε χαμένες.
Ας κάνουμε τον Αγώνα μας εντονότερο, ας ενωθούμε για να εκπληρώσουμε Εμείς, το αίτημα του Ενωτικού Δημοψηφίσματος.
Μετά την παύση του Αγώνα το 1959, οι Βρετανοί προσπάθησαν να συνθηκολογήσουν φέρνοντας ένα νέο «φρούτο», για την εποχή. Την Κυπριακή Δημοκρατία. Το 1960, με τις καταστροφικές συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, η Κύπρος ανακυρήσσεται «ανεξάρτητο κράτος», βάζοντας έτσι ταφόπλακα στον προαιώνιο πόθο των Κυπρίων για Ένωση με την Ελλάδα και ενσωμάτωση του νησιού με τον υπόλοιπο εθνικό κορμό. Τα γεγονότα από κει και πέρα είναι γνωστά. Το ότι το σύνταγμα του 1960 και όλες οι συμφωνίες που έγιναν τότε, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως ήταν η προετοιμασία για να συμβούν όσα ακολούθησαν και μετέπειτα, τα όσα συμβαίνουν σήμερα, στο μαρτυρικό Ελληνικό νησί μας.
Στις μέρες μας, πενήντα εννιά χρόνια μετά, η πραγματοποίηση της Ένωσης, φαντάζει άπιαστο όνειρο. Για τους περισσότερους δεν τίθεται ούτε καν τέτοιο θέμα. «Είμαστε πλέον…ανεξάρτητοι», συνηθίζουν να λένε. Για μας όμως η Ένωση είναι ο μεγαλύτερος μας στόχος, η μεγαλύτερή μας επιθυμία. Συνεχίζουμε να ελπίζουμε και να αγωνιζόμαστε για την Ελλάδα, για την Ένωση. Με μοναδικό οδηγό τη μία και μοναδική Σημαία μας, αγωνιζόμαστε για την Ένωση και τη Λευτεριά. Δεν λησμονούμε τα κατεχόμενά μας ελληνικά εδάφη και δεν ξεχνάμε την κατοχή. Η 15η Ιανουαρίου αποτελεί για μας (αν και θα έπρεπε για τον κάθε Έλληνα Κύπριο) μέρα ορόσημο και φάρος για τη συνέχεια. Δεν επιθυμούμε καμία ανεξαρτησία. Επιθυμούμε μόνο οι θυσίες των παλικαριών της Κύπρου, που αγωνίστηκαν και θυσιάστηκαν (όχι μόνο το 1955) για τον προαιώνιο πόθο των Κυπρίων, να ευδοκιμήσουν και να μην πάνε χαμένες.
Ας κάνουμε τον Αγώνα μας εντονότερο, ας ενωθούμε για να εκπληρώσουμε Εμείς, το αίτημα του Ενωτικού Δημοψηφίσματος.
Ζήτω, λοιπόν η 15η Ιανουαρίου 1950 και η Ένωση της Κύπρου με τη Μητέρα Ελλάδα!
.jpg)
